Juru-juru
kamer nu ngabigeu. Potrét-potrét lawas nu ditalikung pigura. Eunteung nu
ngagantung mantulkeun kalangkang beungeut nu pias. Bonéka-bonéka nu imut bangun
taya karingrang. Nya didieu léngkah mimiti kandeg.
Geblug!
Panto
nu muka ditutupkeun ku angin bangun taya rasrasan. Ukur bisa ngusapan dada. Na saha atuh nu asup ka imah bari jeung
pantona teu ditutupan deui. Moal énya kitu si Tanteu wayah kieu geus mulang.
Tara-tara ti sasari. Atawa Bi Icih? Atawa boa-boa maling?
“Damang ayeuna mah?”
Ngarénjag.
Simpe sajorélat. Ukur imutna nu atra karasana. Imut asih. Imut deudeuh.Geuning
enya si tanteu nu tadi asup téh.
“Tah,
geura emam heula obatna. Ke Tanteu wangsulna wengi nya..”
Bari
gék diuk dina sisi dipan. Ramo-ramo nu léncop pinuh ku kitek kusak-kusek
murakan obat nu réa rupana. Ngahaja ceunah menta obat cair ka doktérna. Rasa
stroberi ngarah teu pait. Ngarah téréh sakola deui jiga batur, jiga si Gilang
jeung Gumilar.
Deudeuh
teuing. Kapan ieu obat téh ladang késang Tanteu unggal poé. Unggal peuting
pernahna mah. Tétéla bélana najan
hésé léngkah. Mindéng kabandungan mangpirang werejit nu diragragkeun pikeun
Tanteu. Tapi kanyaah langgeng hamo robah jadi cangcaya.
Kungsi
sakali mangsa Tanteu nyarita naha manéhna tara aya di imah nalika peuting.
Ceunah mah sok saré dina méga. Méga-méga nu aya di langit? Enya, éta pisan.
Bari jeung ngalaan béntang nu sok dibantuan ku bulan.
Bari
ngusapan, Tanteu nuluykeun carita. Bari ngalaan béntang, Tanteu sok
nulis-nuliskeun mangpirang du’a keur urang duaan dina tiap lalambar langit.
Sangkan salawasna dipaparin bagja. Sangkan cumpon sagala kahayangna. Tah,
béntang nu diala téh ceunah sok jadi duit nalika datang ka dunya téh.
Mulya
pisan salira téh Tanteu. Nu teu wéléh asih, nu teu wéléh deudeuh. Nu imutna
langgeng, nu atra tresnana.
Tapi
horéng ceuk Bi icih mah lain kitu. Béja nu matak mantengkeun simpay sulaya.
Nepi ka kacangcaya jeung guligah lana dipibanda. Najan taun-taun nu kalarung
lalakon urang teu weléh atra gurat katigin. Léngkah urang Tanteu, apan salawasna
sawirahma.
Ceunah
Tanteu mah lain mapay-mapay méga unggal peuting téh. Tapi éstu mapay-mapay bar.
Mapay-mapay jalan-jalan nu hégakna ngaduruk ringkang. Tuluy indit babaréngan
malah abring-abringan jeung jalma nu rupan teu béda jeung bapana si Gumilar.
“Kapan
unggal wéngi téh sok diwedak, dilipstik, dishadow....”
Ah.
Tanteu... apan anjeun téh salawasna
batur nu meunggaskeun keueung. Nu sarua pada-pada haget ngagusur
léngkah-léngkah ludeung dina kateudayaan. Nu sarua mindeng milang tatu bari
jeung teu eureun mipit impian. Nu teu weléh lumampah najan tetep teu timu
pangjugjugan. Nu jauh ti aral subaha najan rasa salawasna dipergasa.
Kungsi
sakali mangsa mapay-mapay laratan nu jadi kolot. Kapan ti mangsa nu lawas ku
warsa jeung waktu nu kakubur windu, can pérnah nimu teuteup nu jadi kolot.
Saperti si Gilang jeung Gumilar nu salawasna dipépéndé indung. Salira ukur
imut. Imut nu mibanda réwuning harti nu hamo bisa diungkarakeun hiji-hiji.
Jeung asihna nu salawasna ngagalindéng. Nu maneuh wakca mangpirang tigin.
“kanyaah
tanteu, teu béda ti kanyaah nu disebut indung..” ceuk Tanteu harita.
Ukur
bisa imut. Simpé. Ukur teuteup urang nu jadi ungkara katigin.
Kiwari angin peuting lirih deui.
Ngendag-ngendag saban angen nu longkéwang. Dina léléngkah angin teu cangcaya
aya rénghap Tanteu. Di mana ayeuna ? Tangtuna keur pahibut ngalaan béntang,
pagaliwota jeung mangpirang jalma. Atawa pahibut jeung wedak-wedak nu
dipulaskeun nutupan raray Tanteu nu rubak téa. Ah, keun baé asal énya kitu.
Lain jiga béja nu mindéng diharéwoskeun Bi Icih.
Handapeun
cacaang bulan, nu tangtuna ku Tanteu mah mindeng ka toél. Nu tangtuna jadi
sobat tiap peuting, ieu raga nyoba mapag kalangkang Tanteu nu boa bakal katitén
di langit. Ramo Tanteu nu léncop nu ngacung-ngacung séja ngajarumat béntang
pikeun bekel urang manjangkeun léngkah.
Hiji
mangsa mah Tanteu, ieu raga nu baris mapay-mapay jalan langit téh. Nu bakal
mawa mangpirang béntang. Nu bakal ngaguratkeun réwuning impian nu tan watesan.
Lain ukur Tanteu nu bakal sosobatan jeung bulan. Hanjakal ayeuna mah raga keur
katalikung ku sakit. Tapi hiji mangsa, Tanteu tong cangcaya.
Taya
hartina mun hiji mangsa teu bisa kedal bakti. Kapan tiap kalimah nu wakca ti
Tanteu teu eureun ungkara harepan, yén hiji mangsa ieu raga ulah ukur jadi
kalangkang.
“Ulah
nepi ka kasarung dina lulurung nu taya tungtung..”
Teuing
naon hartina. Da geuning saban ucap, saban lampah lalakon Tanteu salawasna
miboga réwuning harti. Ukur imut bari jeung kedal dina jeroning haté, éta
harepan moal nepi ka muguran. Salawasna panceg hamo peunggas tina dahan.
Peuting
masih kénéh atra kasimpé. Lir atrana kamelang jeung jeung karingrang nu habén
nyaliksik usik. Aya nu lantip haharéwosan dina leunjeuran riwan. Naha ujug-ujug tétéla aya sono nu
kumareumbing dina lamping-lamping diri. Nu ahirna nungtun tineung ka sarwaning
rasa. Rasa nu langgeng tresna ka Tanteu.
Tanteu,
geura bawa ieu diri kana lahunan. Geura tangkeup geugeut sangkan rénghap jeung
harepan hamo aya nu ngaririwaan. Kapan manglaksa béntang geus hasil diringkid, geura
bawa kadieu Tanteu. Geura bawa.
***
Tanteu,
geter asih salira hamo leupas tina wirahma. Anteng ngantay-ngantaykeun kalimah
tresna antara urang duaan. Najan kalan-kalan kahariwang ngalangkangan
rerencepan niruk kalbu. Boa lalakon ngan samet kadieu. Ah, tapi henteu. Da
geuning ayeuna Tanteu aya di gigireun, ngusap-ngusap sirah bari haben imut
kayungyun.
Tanteu,
naha ieu nu ngusap-ngusap sirah téh ramo salira nu mindeng ngajarumat
béntang-béntang urang. Béntang-béntang nu baris maréngan dina tiap léngkah téa?
Ramo nu ngusapan bangun asih, ramo nu nangkeup bangun deudeuh. Najan lain ramo
wanoja jiga indung si Gilang jeung Gumilar. Tapi geuning asihing indung tetep
natrat di salira.
***
Kawali, 2012
