Kolek Cau
Tilu rébu harga kolek téh. Teu pira ukur kolek. Dijual ku Si Anah. Geus méh béak jigana mah da loba nu meulina. Payu, da ceunah mah ngeunah. Amisna pas teu amis teuing. Nyieunna ogé maké gula kawung asli. Cauna maké cau nangka nu meujeuhna ngeunah dijieun kolek.
Geus rék saminggu puasa téh. Ngan hanjakal can kungsi ngasaan kolek buatan Si Anah. Si Ujang nu hayangna mah. Kabita tuda meureun. Unggal poé ngan ukur bisa neuteup. Kolek Si Anah nu sapanci, disiukkan ku sinduk, dipindahkeun kana pelastik tuluy diasongkeun ka nu meuli. Deudeuh teuing Ujang, hampura Bapa!
Sapopoé diuk dipeuntaseun tempat Si Anah dagang. Keur meumeujeuhna ramé. Komo ayeuna keur bulan puasa. Sajajalan dipaké ku nu gabuburit. Atuh puguh wé tukang dagang ogé ngadak-ngadak euyeub. Geus méh sarua wé jeung pasar kaget.
Geus biasana diuk téh ukur ditilaman ku samak butut. Bareng jeung Si ujang. Batok leutik ditunda dihareupeun. Susuganan aya nu seja ngabagi rezekina. Biasana mah bulan puasa mah rada aya beubeunangan téh.
Enya, kahayang mah embung hirup kieu téh. Ukur ngandelkeun paméré ti batur. Ukur ngaharepkeun rasa karunya ti batur. Hayangna mah jiga batur, méré kabagjaan nu jadi anak, Si Ujang nu jadi batur nyanghareupan hirup. Nyakolakeun sing junun, nyumponan sagala pangabutuhna maké kesang sorangan. Tapi dalah dikumaha, geus titis tulisna kieu, tanpa daksa. Dina enyana ogé nyiar gawé, jigana bakal ngahésékeun batur.
“Bapa, Ujang hoyong kolek.” Si ujang geus pok deui jiga kamari.
“Enya, Ujang sing sabar nya, sugan ayeuna mah aya rezeki. Sok ayeuna mah puasana heula sing tamat.”
Lain teu bisa-bisa teuing meuli kolek téh. Da beubeunangan téh sok rada lumayan. Hanjakal ngan cumpon meuli sangu keur buka. Acan keur sahurna. Apan ku duaan ogé geus sabarahaeun. Lamun maksa meuli kolek mah atuh moal kabeuli sangu. Moal piwaregeun.
“Nun gusti mugia dintén ayeuna mah dipaparin rezeki anu leuwih. Karunya ka Si Ujang!” Ngagerendeng, najan ukur kedal dina haté.
Si Ujang neuteup ka tempat Si Anah dagang. Jiga nu hariwang kolekna sieun béakkeun. Sieun teu kabagéan da nepi ka ngarariung kitu nu meulina gé. Mangkaning dina batok kakara aya récéh jeung salambar rebuan. Ah, jajauheun keur meuli kolek téh da geuning keur meuli sangu ogé teuing mahi teuing henteu.
Cacak wanci beuki nyérélek. Panon poé ogé geus méh surup. Nu ngabuburit geus mimiti ngurangan.balik ka imahna sewang-sewangan. Seja mapag kabungah da meureun ari di imah siga kitu mah rék buka puasa ogé sagala loba, sagala diaya-ayakeun. Nu meuli kolek kari sababaraha urang. Boa kolekna ogé geus rék béak. Ahh...
“Tos séép jigana mah, Pa, kolek téh. Ujang moal kabagéan deui.” Si Ujang geus teu hariwang, tapi ngalengis teu bisa ngasaan amisna kolek Si Anah.
“Deudeuh teuing Ujang, hampura bapa. Mangkaning Ujang mah puasana rajin, can kungsi batal. Hampura Bapa teu bisa ngabagéakeun Ujang!” Teu karasa bet aya nu ngeyembeng dina kongkolak.
Teu wasa nempo Si Ujang. Naha atuh hirup téh asa teu puguh guna. Teu bisa ngabagéakeun anak nu ukur hayang ngasaan kolek. Padahal ukur kolek cau!
Sakeudeung deui adzan maghrib. Nu dagang geus mimiti mérésan daganganna. Geus rék baralik, da meureun geus payu daganganna. Balaréa pada-pada hayang buka di imah sewang-sewang kumpul gariung jeung kulawargana. Si Anah ogé katangen keur bébérés daganganna. Kolekna nu tadi sapanci, geus teu nyésa. Payu.
“Geura beulikeun sangu, Jang. Tuh, keun baé ukur sabungkuseun ogé. Keur sakalieun Ujang baé ieu mah. Hampura moal mésér kolek téh. Sugan tiasa enjing, muga urang aya rijki.”
Si Ujang ukur unggeuk. Mawa rijki poé ayeuna tina batok. Tuluy nangtung, indit néangan tukang sangu nu masih kénéh aya. Ngungun budak téh. Da meureun ngarasa kuciwa.
“Ukur meunang sangu jeung tempé dua keureut Pa. Bari mésér roti hiji kanggo enjing sahur mah.”
“Nya keun baé, kudu syukur alhamdulillah. Sok atuh geura siap-siap. Sakeudeung deui ogé aya adzan geura.”
Teu lila ngong sora adzan.
“Allohuma laka shumtu wa bika amantu wa’ala rizkika afthartu birahmatika ya arhamarrohomon. Amin.” Si Ujang saged rék ngabatalan puasana. Nginum cai herang nu ukur dibungkus ku pelastik.
“Hayu atuh Bapa urang buka heula, wios sabungkus ku duaan sanguna mah.”
Ukur bisa neuteup budak nu keur dahar. Katangen lapar pisan budak téh. Bangun nu nikmat najan ukur jeung témpé dua keureut. Nu ngeyembeng dina kongkolak téh geus teu bisa ditahan deui ayeuna mah. Budak nu keur dahar téh laju ditangkeup geugeut. Jadi Bapa nu kuduna tangkal darajat, geuning teu daya teu upaya. Ukur bisa ngadu’akeun, muga hiji mangsa meunang bagja.
“Hampura bapa, Ujang!” dareuda.
Si Ujang ukur imut bari nyusut nu ngalémbéréh kana pipi.
“Wios Pa, teu nanaon da Ujang mah. Pan saur Bapa ogé kedah syukuran kana magpirang nikmat ti Gusti.” Pokna bari imut. Kayungyun.
***
“Bapa, ieu hatur lumayan kanggo Si Ujang ti batan dipiceun, kaleresan saé kénéh lebetna mah “
Tengah peuting, sabot jeung Si Ujang saré, bet aya nu nyampeurkeun. Lalaki tengah tuwuh mamawa bungkusan. Ceunah mah keur Si Ujang, sésa buka puasa bareng di kantorna. Eusina sangu jeung deungeunna. Malah mah aya daging hayam sagala. Aya ogé nu diwadahan dina gelas pelastik, sihoréng téh geuning kolek cau.
Emh, geuning aya rijkina Si Ujang téh, ayeuna meunang kolek cau. Najan lain kolek cau buatan Si Anah, tapi amisna mah geuning sarua. Alhamdulillah....
Tidak ada komentar:
Posting Komentar